به مناسبت دهه کرامت و ایام ولادت امام رئوف(ع) و کریمه اهلبیت(س) آیتالله مجتبی تهرانی به شرح یک حدیث از امام رضا(ع) پرداخت که در ادامه میآید:
رُوِیَ عَنِ عَلِیِّ اَبنِ موسی الرضاِ (عَلَیهِالسَّلامُ) قالَ:
«اَفضَلُ المالِ ما وَقی بِهِ العِرضُ وَاَفضَلُ العَقلِ مَعرِفةُ الاِنسان ِ نَفسَهُ» (بحارالانوار جلد 78، صفحه 352)
در روایت از امام هشتم(صلواتاللهعلیه) منقول است که فرمودند:
اول؛ «اَفضَلُ المالِ ما وَقی بِهِ العِرضُ»، در بین اموال، بهترین مال برای انسان، آن مالی است که به وسیله آن آبرویش را حفظ کند، خوب دقّت کنید! یک عدّه، آبرویشان را میریزند که مال به دست بیاورند که بدون تعارف، این کار خیلی حقارت و پستی میخواهد، لذا اگر کسی از آبرویش مایه میگذارد که مال به دست بیاورد، خیلی حقیر است در حالیکه باید عکس این باشد و باید با مال، آبرویش را حفظ کند و مالی با فضیلت است که انسان به وسیله آن آبرویش را حفظ کند.
دوم؛ «وَاَفضَلُ العَقلِ مَعرِفةُ الاِنسانِ نَفسَهُ»، عقل در اینجا به معنای ادراکات عقلانی انسان است، هم ادراکات نظری و هم عملی؛ بهترین عقل آن شعور و فهمی است که انسان به وسیله آن، خودش را شناسایی کند.
حضرت میفرمایند: «وَاَفضَلُ العَقلِ مَعرِفةُ الاِنسان نَفسَهُ»؛ خود شناسی؛ نمیگوید خدا شناسی، حمله عجیبی است، به ذهن ما اینطور میآید که امام هشتم باید بگوید: بهترین عقل، آن است که انسان با آن خدا را بشناسد، در حالیکه حضرت میگوید: خودت را بشناس. چرا؟ جهتش این است که اگر انسان در یک بُعدش، خودش را بشناسد، باید خدا را بشناسد، خود شناسی، انسان را به خدا شناسی می رساند.
در روایتی منقول است که «مَن عَرَفَ نَفسَهُ فَقَد عَرَفَ رَبَّهُ»؛ اگر خودت را شناختی، پروردگاررت را میشناسی، روایت میفرماید: ربّت را خواهی شناخت؛ یعنی بنشین کمی فکر کن و ببین چه کاری از دست تو بر میآید؛ وقتی فهمیدی هیچ کارهای، میفهمی که کس دیگری تو را این جور درستت کرده و اوست که تو را میگرداند.
یکی از اشتباهاتی که ما میکنیم این است که خیال میکنیم، خودمان رازق هستیم، بیچاره! تو که خالق خودت نیستی که رازق خودت باشی، آن که خالق است، رازق است. لذا وقتی فهمیدی هیچ کارهای، میفهمی کاره دیگری هست و به سوی او راه پیدا میکنی؛ بعد به سمت او میروی.
«اَفضَلُ العَقلِ مَعرِفةُ الاِنسانِ نَفسَهُ»؛ بهترین شعور و درک این است که خودت را بشناسی، وقتی خودت را شناختی، بعد خدا را می شناسی. یعنی وقتی فهمیدی عاجز و بیچارهای، میفهمی کاره دیگری هست و به سوی او راه پیدا میکنی.
لذا حضرت می فرماید: «اَفضَلُ العَقلِ» این است که آدم خودش را بشناسد، اگر خودت را شناختی، به عیبهات پی میبری، میروی خودت را اصلاح میکنی، تو خودت را یادت رفته است، کمی بنشین، ببین چقدر رذیله، در تو هست. حرص داری، طمع داری، کبر داری، شاید به فکر اصلاح خودت بیفتی!
نظر بدهید |